پرسپکتیو در عکاسی چیست؟

پرسپکتیوچیست ؟

 در عکاسی یعنی میزان فشردگی اشیاء در تصویر.به عبارت دیگه میتونیم بگیم پرسپکتیو یعنی اون چیزی که باعث میشه بیننده یه عکس دو بعدی بتونه یا نتونه حالت واقعی اشیاء رو در حالت سه بعدی تصور کنه این واژه در سینما ، ناظر بر شیوه به نمایش در آمدن اشیا و روابط فضایی آنها با یکدیگر در سطح صاف و تخت پرده است ، به این معنی که تماشاگر باید دوری و نزدیکی اشیا و فاصله آنها از یکدیگر را در تصویری که می بیند ، حس کند. از آنجا که در سینما ، تصویر سه بعدی واقعی به تصویری دو بعدی بدل می شود ، فیلم ساز باید برای خلق توهم عمق صحنه و یک فضای سه بعدی ، مراقب پرسپکتیو باشد. هر بیننده ای که تصویری را بر پرده سینما می بیند ، در ذهن خود برای آن عمق قائل می شود ، چون به این شیوه دیدن عادت کرده است ، اما فیلم ساز علاوه بر آنکه می تواند روی تخیل تماشاگر حساب کند ، در ضمن باید بکوشد که توهم عمق را در صحنه خلق کند و به آن حال و هوای واقعی بدهد.

بازدید ادامه مطالب با کلیک روی این مطلب

پرسپکتیوچیست ؟

 

مثلا:از گوشه یه سالن یه عکس میگیرید.اگه در عکس شما بیننده بتونه عمق سالن و اندازه اشیاء نسبت به هم رو درست تشخیص بده یعنی پرسپکتیو این عکس زیاده.و بر عکس اگه نتونه یعنی پرسپکتیوش کمه. این قضیه هم توی عکاسی و هم توی فیلم برداری یکی از نکات اساسی برای جلب رضایت بینندس.گاهی لازمه که بیننده بتونه عمق فضا رو در تصویر مجسم کنه.

حالا چطور میشه کنترلش کرد؟

فاصله با سوژه:

اشتباهی که اکثر عکاس های آماتور مثل من میکنن اینه که فکر میکنن نزدیک شدن به سوژه و عکس گرفتن از اون با دور بودن از سوژه و جلو آوردن اون توسط لنز زوم یکیه. در صورتی که اینطور نیست.اگه لنز در حالت نرمال باشه و به سوژه نزدیک بشیم و ازش عکس بگیریم پرسپکتیو زیاده و اگه ازش دور شیم و زوم کنیم پرسپکتیو کم میشه ( اینارو با عمق میدان اشتباه نگیرید) یعنی توی عکس اولی نسبت اندازه اشیاء به همدیگه و فاصله اوتها با هم واقعیه و بیننده متوجه اندازه های واقعی میشه ولی در عکیس دومی اینطور نیست.اشیاء به هم نزدیک میشن و اندازه ها هم همینطور. با توجه به فاصله دوربین از صحنه ، می توان پرسپکتیو صحنه را کم یا زیاد کرد. از طرفی نیز ، دوربین متحرک در موازات شخصیت ها به صحنه عمق می بخشد و در ضمن مستمرا چشم انداز تصویر و روابط فضایی اشیا را عوض می کند و به این ترتیب نوعی پرسپکتیو تداومی ایجاد می کند.

 تغییر فاصله کانونی

اینم یه جورایی دقیقا مثل حالت بالاست.هرچی فاصله کانونی کمتر باشه پرسپکتیو بیشتر و هرچی این فاصله بیشتر باشه پرسپکتیو کمتر میشه.لنزهای با فاصله کانونی کم اشیائ نزدیک رو بزرگ و اشیاء دور رو کوچیک نشون میدن.

 دیافراگم

هرچی دیاف بسته تر باشه پرسپکتیو تصویر بیشتر میشه و بر عکس. یه مورد دیگه استفادش تغییر وضعیت خطوط موازیه:

وقتی با یه لنز با فاصله کانونی کم از یه ساختمون بلند عکس میگیرید دیوارهای ساختمون در بالای برج به هم نزدیکتر از پایین برج هستن.حالا فاصلتون رو بیشتر کنید و از یه لنز با فاصله کانونی بیشتر استفاده کنید.دیوارها موازی و طبیعی تر دیده میشن بر اثر تجربه ثابت شده است ، هر چه دیافراگم دوربین بسته تر باشد ، پرسپکتیو تصویر بیشتر می شود.

یا مثلا یه ریل قطار:

وسط ریل بشینید و با یه لنز فاصله کانونی کم از انتهای ریل عکس بگیرید.دو خط کناری ریل با یه زاویه تند به هم میرسن.

حالا لنزو عوض کنید و فاصله کانونی رو زیاد کنید.هرچی فاصله کانونی رو بیشتر کنید این ریلها با زاویه کمتری به هم میرسن.

نوع عدسی مورد استفاده :

فاصله کانونی عدسی در پرسپکتیو تصویر بسیار موثر است. معمولا هر چه فاصله کانونی عدسی کمتر باشد ، پرسپکتیو تصویر بیشتر و هر چه فاصله کانونی بیشتر باشد ، پرسپکتیو کمتر می شود. عدسی های با فاصله کانونی کم ، اشیاء نزدیک را بزرگتر و اشیاء دور را کوچکتر نشان می دهند و این خود بسیار به پرسپکتیو تصویر کمک می کند ، در حالی که عدسی های با فاصله کانونی زیاد ، اشیاء موجود در فاصله های دور را بزرگ تر و لاجرم نزدیک تر نشان می دهند و در عین حال اشیاء نزدیک را به عقب می کشند و به این ترتیب از پرسپکتیو تصویر می کاهند.

میزان نور :

از آنجا که نور زیاد سبب بسته شدن دیافراگم و درنتیجه افزایش پرسپکتیو می شود ، می توان آن را نیز به نوعی در تغییر پرسپکتیو موثر دانست. از طرفی نوع نورپردازی تصویر ، می تواند به نوعی در فضاسازی سه بعدی اثر بگذارد ، برای مثال نور پشتی سوژه را از پس زمینه جدا می کند و به این ترتیب در سه بعدی بودن تصویر موثر واقع می شود.

چند نکته مهم در پرسپکتیو

هر گاه زاویه تصویر مورد نظر بسته باشد ، یعنی یکی از نماهای کلوزاپ ، مدیوم کلوزاپ یا اکستریم کلوزاپ ، باید پرسپکتیو تصویر را کم کرد. زیرا معمولا دلیل فیلم ساز برای استفاده از این گونه نماها ، جلب توجه بیننده ، تنها به قسمتی از صحنه بوده و پرسپکتیو به این مسئله کمک می کند و سبب برجسته سازی آن بخش می شود. هر گاه زاویه تصویر مورد نظر متوسط باشد برای مثال یکی از نماهای مدیوم شات و مدیوم لانگ شات ، باید پرسپکتیو صحنه را نیز متوسط انتخاب کرد تا هم سوژه و هم اندکی از اطراف ان دارای وضوح خوب و روابط فضایی قابل قبول باشند. هرگاه زاویه تصویر باز باشد مانند یکی از زوایای لانگ شات و اکستریم لانگ شات ، باید پرسپکتیو تصویر را زیاد کرد ، زیرا فیلم ساز به این دلیل از این نماها استفاده کرده که می خواسته توجه بیننده را به تمام صحنه جلب کند ، بنابراین باید پرسپکتیو را زیاد کرد تا همه عناصر موجود در قاب تصویر دارای وضوح خوب و ارتباط فضایی قابل قبول باشن

پرسپکتیو یک نقطه ای

بیشتر شما با پرسپکتیو یک نقطه ای آشنا هستین . نقطه گریز دقیقاً روبروی شما و در امتداد دید شما واقع میشه. توی این شیوه دو دسته خطوط موازی عمودی و افقی وجود دارن و خطوط دسته سوم به تنها نقطه گریز موجود می رسند.

پرسپکتیو دو نقطه ای

شما با پرسپکتیو دو نقطه ای هم آشنا هستین . نقاط گریز در امتداد دید چشم شما واقع میشن. توی این شیوه فقط یک دسته خطوط موازی عمودی وجود دارن و خطوط دسته دوم و سوم به نقطه گریز چپ و راست موجود می رسن.

پرسپکتیو سه نقطه ای

در پرسپکتیو سه نقطه ای علاوه یر دو نقطه ی گریز سمت راست و چپ که در پرسپکتیو دو نقطه ای داشتیم ، یک نقطه گریز نیز در بالا یا پایین تصویر خواهیم داشت . نحوه ترسیم پرسپکتیو سه نقطه ای همانند پرسپکتیو دو نقطه ای است و تنها تفاوت آن افزوده شده یک نقطه ی گریز دیگر در بالا یا پایین تصویر است.

پرسپکتیو چهار نقطه ای

ذهن شما با پرسپکتیو چهار نقطه ای آشناست . وقتی ما در پایین یک ساختمان بلند قرار داریم نقطه گریز سوم در بالا قرار میگیره. و وقتی از آسمان به همون برج بلند نگاه کنیم نقطه گریز در پایین صفحه تصویر ما قرار میگیره. حالا اگر آسمانخراشی رو در وسطش قرار بگیریم چی؟!!! … میشه چهار نقطه ای.

پرسپکتیو پنج نقطه ای

حالا که با پرسپکتیو چهار نقطه ای آشنا شدین . میشه نقطه پنجم رو هم همون در امتداد دیدتون ایجاد کنین. عمود بر دیدتون همون جای نقطه گریز پرسپکتیو یک نقطه ای… اینم میشه پنج نقطه ای.

پرسپکتیو شش نقطه ای

تا پرسپکتیو  پنج نقطه ای همه ی نقاطی که در نیمکره دید ما قرار داشتند محاسبه شدند … ولی اگر قرار باشه تصویر کاملی از اطرافمون داشته باشیم!!! باید آخرین نقطه گریز رو هم بدست بیاریم … این همون نقطه مجهول تصویرمون هست! دقیقاً پشت سرمون … و این یعنی یک تصویر ۳۶۰ درجه کامل.

از پرسپکتیو طوری استفاده کنید که بیننده را فریب دهید

از عکس های سورئالی که با عقل جور در نمی آیند گرفته تا فریب دادن بیننده طوری که یک جسم را با اندازه ای غیر عادی ببیند، استفاده از پرسپکتیو راه بسیار خوبی برای به وجود آوردن عکس های فریب دهنده است. در این مطلب لنزک خواهید آموخت که چگونه از یک ماشین اسباب بازی جوری عکاسی کنید که واقعی به نظر برسد.خیلی از این تکنیک ها از ابتدای ظهور عکاسی استفاده می شده، اما دیدن سریع عکس ها بعد از گرفته شدن و امکان Live View در دوربین های دیجیتال این کار را بسیار ساده تر کرده است.

مهارت های مورد نیاز

مهارت اصلی در خلق چنین عکس هایی قدرت تخیل انسان است، اینکه بتوان در ابتدا به خلق چنین عکسی فکر کرد، و اینکه دوربین، سوژه و پس زمینه را چطور در کنار هم قرار دهیم تا در نهایت عکسی طبیعی و باور کردنی ای خلق کنیم.هر کدام از این موارد با توجه به اندازه و مدلی که می خواهید با آن کار کنید متفاوت است، و تنها راه پیدا کردن بهترین ترکیب این است که شرایط مختلف را امتحان کنید تا به بهترین شکل بتوانید تصویر را طبیعی جلوه دهید.اگر می خواهید یک جسم کوچک را بزرگ نشان دهید و بخواهید که این عمل طبیعی به نظر برسد باید به نورپردازی هم توجه داشته باشید.به خاطر داشته باشید که اگر نورپردازی قسمت های مختلف عکس با هم سازگاری نداشته باشد نمی توانید بیننده را متقاعد به واقعی بودن تصویر کنید، پس سعی کنید تا جای ممکن نور پردازی پیش زمینه و پس زمینه را با هم سازگار سازید.

 

  

  

 

 

تکنیک

ساخت یک تصویر شبیه به واقعیت نیاز به آماده سازی دارد. شما به یک مدل احتیاج دارید که مناسب با فضا باشد، یک صفحه ای که مدل را روی آن قرار دهید و مکانی برای عکاسی که فضای لازم برای بدست آوردن پرسپکتیو مناسب را داشته باشد.یک لنز زوم استاندارد برای گرفتن این سبک عکس معمولاً گزینه خیلی مناسبی است، اما مقدار فاصله کانونی مناسب برای این عکس بستگی به اندازه مدل شما و فاصله آن با پس زمینه دارد.بهتر است با فاصله کانونی ۳۵mm بر روی دوربین تمام فریم (Full Frame) و یا فاصله کانونی ۲۴mm برای دوربین های کراپ – Crop Size APS-C شروع کنید، و فاصله کانونی را آنقدر تغییر دهید تا به بهترین پرسپکتیو ممکن دست پیدا کنید.

چطور با پرسپکتیو بازی کنیم و یک اتومبیل اسباب بازی را طبیعی نشان دهیم 

صحنه را آماده کنید

 

 

مدل و صفحه زیر آن (ما برای شبیه سازی آسفالت از کاغذ سُمباده استفاده کرده ایم) را بر روی مکانی بالاتر از سطح زمین قرار دهید. دوربین را روی حالت تقدم با دیافراگم یا Aperture Priority (A یا AV) بگذارید، دریچه دیافراگم را تا جای ممکن ببندید مثلاً f/22 مناسب است، مقدار ISO را بین ۲۰۰ تا ۴۰۰ بگذارید. اگر در شرایط با نور کم عکاسی می کنید احتمالاً به سه پایه احتیاج خواهید داشت.

انتخاب زاویه مناسب

 

 

وقتی مدل خود را در جای مناسب قرار دادید، باید دوربین را تا جای ممکن نزدیک به صفحه ای که مدل را روی آن قرار داده اید بگیرید. سپس شما باید با فاصله مدل، پس زمینه و فاصله کانونی آنقدر بازی کنید تا بتوانید به پرسپکتیوی دست پیدا کنید که درست بنظر برسد.

عکس بگیرید

 

 

وقتی مکانی را پیدا کردید که پرسپکتیو درستی به شما می دهد، می توانید کمی مدل را دست بزنید تا به بهترین شکل ممکن در جلوی پس زمینه قرار گیرد. با توجه به اینکه مدل خیلی به دوربین نزدیک است کوچکترین تغییری در آن می تواند تغییر بسیار زیادی در تصویر ایجاد کند.

پرسپکتیو دیگری پیدا کنید

همان طور که می توانید با استفاده از پرسپکتیو اجسام خیلی کوچک را خیلی بزرگ نشان دهید، در عین حال می توانید این کار را برعکس هم انجام دهید.بهترین کار برای گرفتن چنین عکسی استفاده از سوژه ای شناخته شده است، به این شکل که شما از فردی می خواهید وانمود کند که با سوژه ای که با فاصله زیادی در پشت سر او است در تماس است.مانند روشی که انجام دادیم، برای طبیعی شدن چنین عکسی هم باید با موقعیت قرار گرفتن دو سوژه و فاصله کانونی آنقدر بازی کنید تا به یک ترکیب دقیق برسید که عکس را طبیعی نشان دهد.